'Wij schrijven hier de grens'

Beste docenten, mede-afgestudeerden en familie,

Wij zijn Lotte Lola Vermeer en Hanna Desmet, afstuderende masters van het academiejaar 2017-2018. Wij vertegenwoordigen hier vandaag een genootschap dat al ruim 15 jaar bestaat, maar amper gekend is.

Wij hebben deze gelegenheid gekozen om naar buiten te treden. Wij staan hier namens De Schrijvers. Dit is een onafhankelijke, meta-literaire beweging die zorgt voor een positieve mentaliteitswijziging bij de Vlaamse jeugd en hen tot mentaal weerbare, sociale burgers wil vormen. Onlangs werd er door de media een ander genootschap ontmanteld. Daarom hebben wij besloten ons vandaag zelf kenbaar te maken zodat wij geen slachtoffer worden van framing of fake news.

Wij zaten bewust ondergedoken. MoBo – de bibliotheekruimte waar nooit iemand komt – was een ideale schuilkelder om ongestoord aan onze plannen te werken. Met het gezicht in sjaals verstopt. Met onze lange haren over papier en laptops gebogen. Van buiten kiezen wij het frame: schuchter, maar achter de schermen raken wij het onderbewuste. Ons genootschap experimenteert in de luwte op zoek naar nieuwe technieken, nieuwe verhaalstructuren om mensen te indoctrineren. Als alle cinema’s en theaters affikken en alle bibliotheken in rook op gaan, dan zijn het de verhalen die onthouden worden en oraal worden overgeleverd aan een nieuwe generatie. Die verhalen komen van ons.

Achter ons werk schuilen onze waarden:

Het scenario is ook een literair werk
Zekere grenzen = zekere toekomst
Writer lifes matter
Liever dood dan broodschrijver

Ons matigen is niet eenvoudig. Voor de buitenwereld lijken schrijvers hetzelfde lot beschoren als de gemiddelde mammoet of dodo, dat wilt zeggen: in stilte uitsterven. Wij voelen ons dan ook onderdrukt. Scenaristen mogen vaak enkel wat bijsturen bij andermans verfilmingen. De rol van schrijver binnen het theater wordt steeds vaker door acteurs geclaimd, die vaak een stuk mondiger zijn dan wijzelf. Over de constante heropvoering van dode schrijvers willen we het niet eens hebben. Het geschreven werk waar wij zelf volledig zeggenschap in hebben, daalt al jaren in verkoop. Want wees eens eerlijk: wie leest er nog romans?

Januari 2016 was een kantelpunt in de geschiedenis van ons genootschap. Na eerdere, mislukte pogingen werd de debuutroman van een van de onzen een verbluffend succes. Via een ongeziene mediacampagne en een nieuwe uitgeverij, raakte de jonge schrijfster met bijhorende opgestoken haardos bekend bij het grote publiek. Inmiddels werd het boek meer dan 200.000 keer in het Nederlands taalgebied verkocht. We kochten zelf twee derde van de eerste oplage, zodat het boek opgepikt zou worden in andere Europese landen. Intussen is ‘Het Smelt’ in tien talen vertaald en is het ook in Italië een bestseller geworden. Daardoor hebben we nu contacten met de Napolitaanse maffia die een deel van de winst op het illegaal verbranden van afval schenkt aan ons voortbestaan. Wij willen ons meteen ook excuseren bij de schrijfster met initialen LS voor het openbaren van haar succesverhaal.

Op een dag raakte ook bekend dat ze hier gestudeerd heeft. EhB cultiveerde haar tot boegbeeld en hing haar beeltenis op billboardformaat in het RITCS cafe. Ons plan was om in alle stilte het pad naar wereldoverheersing te plaveien. Gelukkig konden de pioniers buiten het gebaande pad van de radar blijven, enkel grote successen worden geëtaleerd.

Vanaf nu gaan wij onszelf etaleren. We hebben besloten om voorgoed uit onze catacomben te kruipen en ons te manoeuvreren uit het stof van onze zolderkamers. Bij daglicht werken we in koffiebarretjes en we sluiten aan bij aperitieven van verenigingen. Via Het Vlaams Fonds Voor De Letteren konden we infiltreren binnen de N-VA. Met onze auteursrechtenstrijd als dekmantel drongen wij de Europese Commissie binnen. Binnen dit instituut hebben we een nieuw vakhoofd naar voren geschoven die de belangen gaat behartigen en onze noodzaak gaat uitdragen zowel intern als naar de buitenwereld.

Wij hebben ons voorbereid op weerbaarheid. Ons potlood is altijd scherp geslepen. We zijn genoeg weggecijferd. We stoppen met de zelfkastijding van subsidieverlagingen. We zijn genoeg afgemat. Het heeft ons gesterkt. Wij schrijven hier de grens.

Wij sluiten niemand buiten. Wij zijn pro inclusiviteit. Wie niet met ons werkt die werkt voor ons. Maar boven alles: we moeten elkaar helpen. We hebben nota bene allemaal een ander aspect van het vak geleerd en kunnen elkaar en daarmee de wereld verrijken.

Vandaag voegen we 13 nieuwe alumni toe aan ons genootschap. Onze vers geschreven manuscripten liggen vandaag in MoBo. U kunt ze na deze bijeenkomst inkijken, voor wij ze de wereld insturen.

Wij sluiten af naar het voorbeeld van onze literaire verlosser: “je moet de beste speech schrijven, niet de mooiste werkelijkheid vertellen”.