De talloze sterfscènes die hij naspeelde in de tuin, de verkleedwinkel waarin hij opgroeide, de draagbare dvd-speler op vakantie, zijn reis door Senegal en zo veel andere zaken brachten Pieter Frère in september 2015 op het RITCS, in Brussel. Op ontdekkingsreis, door- heen zijn passie, op zoek naar zelfontplooiing. Drie jaar later kon hij aan zijn Master beginnen in de Audiovisuele Kunsten Filmregie. Wat eerst ondenkbaar leek, werd iets waar hij tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor is. De zoektocht naar geluk en zelfontplooiing heeft altijd een centrale rol gespeeld in de kortfilms van Pieter. De reden is simpel: het is iets universeel. Waar je ook gaat, naar de andere kant van de wereld of naar de nachtwinkel in de straat, hoe men het ook verwoordt of afbeeldt, danst of zingt, het komt overal terug. We willen het beste voor onszelf, onze kinderen en kleinkinderen. Wat we soms net vergeten, is het feit dat we niet alleen zijn in die zoektocht. Als regisseur probeert Pieter aan de hand van realistische verhalen met een hoek af zijn kijk op de maatschappij te schetsen. Zonder te veel op de vingers te tikken, wil hij duiden dat tegenwoordig de zwart-wit (tele)visie terug is, terwijl de wereld vol zit van zo veel andere mooie kleuren.