'In bijna alle families broeien meerdere koude oorlogen.'
Vincent Everaerts studeerde af als master documentaire met een uiterst persoonlijk werk. ‘De tijd die ons rest’ schetst hoe hij op zijn achttiende verjaardag van huis wegliep en nooit meer is teruggekeerd. Nu, zeven jaar later, trok hij voor zijn masterproject de wijde natuur in en sprak hij met zijn moeder af, met wie hij alle contact is verloren. In een huis clos proberen ze elkaar opnieuw te leren kennen en de band op te nemen.
Wat was voor jou de kiem van het project?
Vincent « Ik wou deze film eingelijk al een hele lang tijd maken. De kiem zat diep in mij geworteld. Vanaf ik in documentaire ben verder beginnen gaan op het RITCS, is het een onderwerp dat mij niet meer heeft losgelaten. Ik moest en zou deze film ooit maken. Het is voor mij het meest diep menselijke en intieme onderwerp dat ik (net omdat het zo persoonlijk is) erg helder kon vertellen. Het feit dat een moeder en een zoon, wat normaal gezien een erg sterke band is, elkaar opnieuw moeten leren kennen vond ik vanuit een psychologisch standpunt bijzonder boeiend. Ook al ging het over mijzelf. De combinatie van mijn eigen proces, het filmproces en zowel regisseur als personage zijn leek mij een bijzonder zware maar o zo boeiende uitdaging. »
Wou je met je werk iets aankaarten?
Vincent « Zeker en vast. Hoewel ik in het begin heel vaak heb moeten opboksen tegen twijfels van buitenaf of dit verhaal ook iets universeel kon bieden, was dat voor mij zeer duidelijk. In bijna alle families broeien meerdere koude oorlogen. Tantes en nonkels, broers en zussen die stomweg jaren niet meer met elkaar praten of enkel op elkaar schreeuwen. Daarbij merk ik ook dat de mensen van mijn generatie (een generatie waarvan erg veel ouders gescheiden zijn) vaak harde en pijnlijke conflicten hebben/hadden met hun ouders die veel verder gaan dan de puberclichés als “een uurtje langer wegblijven”. Ik vind het treffend dat voor dit soort problemen eingelijk bijzonder weinig aandacht is. Net omdat het zo intiem en persoonlijk is praat men er niet snel over. Mensen hangen niet graag hun vuile was buiten. Maar wat er tussen de vier muren van een huishouden gebeurd, is vaak bijzonder schrijnend en daar moet oor naar zijn. Die verhalen moeten ook verteld worden. »
Still ‘De tijd die ons rest’
Ben je voor je eindwerk over grenzen gegaan, persoonlijk of effectief?
Vincent « Ik denk dat ik nog nooit zo ver over persoonlijke grenzen ben gegaan als met deze film. Ik moest het diepste van mijn ziel blootleggen op camera om dit verhaal te kunnen vertellen. Emotioneel gezien was het een hele klus om mijzelf recht te houden en afstand te kunnen nemen van de film. Gelukkig kon ik rekenen op mijn vrienden, vriendin, kat en een buitengewoon goede promotor. Ik ben die man een dagelijks bosje bloemen for life verschuldigd. »
Wil je dit thema/deze thema’s in de toekomst verder uitdiepen?
Vincent « Absoluut! Hoewel ik geen persoonlijke film meer zal maken, wil ik blijven werken rond die diepe intimiteit en menselijkheid die ik vorig jaar ook al in mijn bachelorproef heb onderzocht. »
Wat hoop je mee te geven?
Vincent « Dat mensen die in dezelfde situatie als ik zitten/zaten na het kijken van mijn film een witte vlag in plaats van een taart meepakken naar het volgend familiefeest. »