Europa balanceert op en over de grens van wat menselijk is.
Sam Peeters gaf na drie jaar geneeskunde zijn studies op om zijn echte passie te achtervolgen: film. Op het RITCS ontdekte hij wat documentaire is en kan zijn. Dit jaar studeerde hij af met ‘Azadi’, een creatieve documentaire over de vluchtelingenproblematiek op het eiland Lesvos, Griekenland. ‘Azadi’ wordt donderdag 19 oktober vertoond, tijdens LICHTING RITCS.
Wat was voor jou de kiem van het project?
Sam: Ik heb eens een zomer gewerkt op het Griekse vakantie-eiland Kos. Voor mij was het een eerste ontmoeting met het “package holiday” en “all inclusive” toerisme à la Thomas Cook en Neckermann. Het vadsig schouwspel van smakeloos hedonisme leek me een documentaire waard. Toen in 2015 er massaal vluchtelingen begonnen toe te stromen op de Griekse eilanden dicht bij de Turkse kust, wist ik meteen dat ik over deze onwaarschijnlijke clash een documentaire wilde maken. Door omstandigheden is er echter een heel andere film uit de bus gekomen.
Wou je met je werk iets aankaarten?
Gezien mijn initiële idee niet meer uit te voeren was omdat er geen vluchtelingen meer toekwamen op de erg toeristische eilanden door de EU-Turkije deal, besloot ik om een portret te maken van de vreemde transitzone dat Lesvos geworden is. Voor mij was/is het belangrijk dit te belichten omdat de media quasi alle interesse verloren lijkt te hebben, gezien de toestroom van vluchtelingen geminderd is. De beelden en verhalen zijn niet meer zo spectaculair als in 2015 en begin 2016, dus wordt het als “niet relevant” beschouwd door de media. Jammer genoeg zijn de toestanden op de Griekse eilanden schrijnend. De kampen zijn overvol en er sterven mensen van ontbering. Ook verdrinken er nog steeds mensen bij de zeer korte oversteek van een aantal kilometers tussen Turkije en Griekenland. Bij mijn eerste bezoek aan lesvos wist ik dat ik dit wilde vertellen, zodat ik de lokale Grieken en vluchtelingen een stem kon geven.
Still Azadi.
Wat was voor jou de kiem van het project?
Ik heb eens een zomer gewerkt op het Griekse vakantie-eiland Kos. Voor mij was het een eerste ontmoeting met het “package holiday” en “all inclusive” toerisme à la Thomas Cook en Neckermann. Het vadsig schouwspel van smakeloos hedonisme leek me een documentaire waard. Toen in 2015 er massaal vluchtelingen begonnen toe te stromen op de Griekse eilanden dicht bij de Turkse kust, wist ik meteen dat ik over deze onwaarschijnlijke clash een documentaire wilde maken. Door omstandigheden is er echter een heel andere film uit de bus gekomen.
Ben je voor je eindwerk over grenzen gegaan, persoonlijk of effectief?
Geografische grenzen, financiële grenzen, mentale grenzen, uitputtingsgrenzen etc zijn overschreden door mezelf en vermoedelijk ook door de rest van het team, DOP Sylvian Hettich in het bijzonder.
Wil je dit thema in de toekomst verder uitdiepen?
Over deze film wordt wel eens gezegd “Oh nee, toch niet weer een vluchtelingenfilm.” Helaas leven we in tumultueuze tijden waarbij er nog nooit zoveel mensen op de vlucht zijn geweest sinds de tweede wereldoorlog. Bovendien vrees ik dat dit misschien de tip van de ijsberg is en dat klimaatvluchtelingen nog in veel grotere hoeveelheden zich zullen moeten verplaatsen deze eeuw. We zullen hiermee moeten omgaan, en deels zal dit gebeuren door een veelheid aan films en andere werken hieromtrent. Het is dus niet uitgesloten dat ik nog verder werk rond dit thema.
Wat hoop je mee te geven?
Europa heeft het zeer moeilijk met deze vluchtelingencrisis en balanceert op en over de grens van wat menselijk is. Ik stel graag de Europese maatregelen in vraag met deze documentaire.