'We kunnen leren kijken met onze buik.'

Voor zijn afstudeerproject ging beeldenmaker Sander De Baedts onder begeleiding van Maurits Wouters op zoek naar beelden die een zuiver emotionele impact hebben op de kijker.

Wat was voor jou de kiem van het project?
De drang om de blik, het kijken, verder te onderzoeken. Het ging erom de kijkers te prikkelen door een omgeving en beelden te scheppen die een zuiver emotionele impact moeten hebben. Het verhaal wordt achterwege gelaten, en in de plaats komt er een stroom van prikkels die je uitnodigen mee te stappen in een reeks gevoelens. Deze gevoelens worden uitgelokt, en gekozen, aan de hand van het thema van het project. De onderliggende thema’s zijn er gekomen door een grondig zelfonderzoek in de zin van veel schriftelijk onderzoek gecombineerd met crash-movies. Dit zijn korte films waarin een manier van vertellen, zowel visueel als qua thematiek wordt uitgetest. Dit gaf me de ruimte om heel veel te maken en zo de thema’s die me fascineren beter uit te puren onder begeleiding van Maurits Wouters.
Eens deze bal aan het rollen was, was er geen andere keuze dan met veel plezier aan dit project verder te werken.

Welke thema’s wou je verder onderzoeken in je werk?
Het oorspronkelijke idee was de milieuproblematiek. Eens we hiermee aan het werken waren, riep dit ook veel vragen op over ons mens-zijn. Over het laatst menselijke naar het uiteindelijk uitzoeken hoe we gaan kijken en ervaren in een heel specifieke “staat-van-zijn”.

Dit bracht mij tot de begrippen satori, mindful, hier en nu… Maar hier wordt heel vaak zweverig over gedaan. We hebben de tijd niet om hierbij stil te staan of om echt te ervaren. Maar wat hiervoor belangrijk is, is dat we tijd en gedachten achterwege laten. Door onze levensstijl ervaren we dit veel beter in een staat van adrenaline, gevaar, of buitenproportionele emotie. Dit houdt in dat ik een zuivere focus ben gaan onderzoeken. De thema’s die hiervoor aan bod komen zijn tijd, focus, identiteit, hunkering, overgave en het zoeken zelf. Deze thema’s komen ook terug bij Bas Jan Ader, een maker die aanleunt bij mijn ideeën en wiens werk ik dankzij Maurits heb leren kennen. Er bestaat een gedicht , “from the waters of sleep”, geschreven door zijn moeder, dat een zin bevat die heel mooi vertelt hoe dit moment eruit kan zien :

“A white body of a man, rocked in the arms of the waves”

Hier wordt dit moment weergegeven door een man die door de zee bespeeld wordt, terwijl het in mijn onderzoek wordt weergegeven als een tijdsreis. Maar in beide zit een belofte tot ontsnapping en vrijheid binnen dat moment. Binnen dat moment, binnen die focus zuiver maar demonisch intens. In het project komt dit terug in twee beeldstijlen die in dialoog gaan met elkaar.

Wil je dit thema in de toekomst verder uitdiepen?
Zeker weten, er komt een project waarbij we door een andere vorm van ‘installatie’ het spelen met de tijd, focus en overgave nog verder zullen vervormen.
Ik geloof dat er nog ruimte is voor een verder onderzoek naar deze manier van werken en visualiseren. Hiermee hoop ik een plaats te vinden binnen de experimentele cinema en in dialoog te gaan met de meer klassieke cinema. Het doel is om samen met veel plezier de mogelijkheden en middelen om emoties mee te geven door middel van beeldvoering te blijven onderzoeken en in vraag te stellen. Het is ook een overtuiging dat de middelen en technologie zich zo gaan uitbreiden, dat er meer en meer vertelling richting een vorm van installatie zou kunnen gaan.

Waarom koos je voor een installatie?
De installatie gaf de mogelijkheid om op een andere manier naar de film te kijken en deze ook anders te ervaren. Een deel van het onderzoek draaide ook om de manier van kijken. Hiervoor kwamen we op het idee om het project in een loop af te spelen. Niet enkel om iets in herhaling te zien, maar ook omdat het moment waarop je de loop binnenstapt een heel andere ervaring meegeeft. Daarom hebben we de installatie zo gemaakt dat je rechtstreeks de film binnenloopt, omgeven door geluid, recht voor het scherm.

Wat hoop je mee te geven ?
Dat er oneindig veel manieren zijn om met beeldvoering iets mee te geven, dat we kunnen leren kijken met onze buik.

– Sander De Baedts